Ο σχηματισμός, στις 4 Δεκεμβρίου 1926, της οικουμενικής κυβέρνησης υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη έμελλε να αποτελέσει σημείο καμπής στην ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της περίοδο του Μεσοπολέμου. Η νέα κυβέρνηση εκαλείτο να επαναφέρει την ελληνική διπλωματία, η οποία είχε δεχθεί σημαντικά πλήγματα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου, στην οδό της σύνεσης και του ρεαλισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, μοναδικός υπουργός εξωτερικών καθ' όλη τη θητεία της κυβέρνησης Ζαΐμη, θα αναδεικνυόταν στον κινητήριο μοχλό των συντονισμένων τα προβλήματα που είχαν συσσωρεύσει στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας οι σπασμωδικές επιλογές της δεκατετράμηνης παγκαλικής δικτατορίας και, αφετέρου, να εξέλθει από τη διεθνή απομόνωση, στην οποία είχε περιέλθει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Βασισμένη κατά κύριο λόγο σε αδημοσίευτο μέχρι σήμερα αρχειακό υλικό, η ανά χείρας μελέτη ιχνηλατεί τη διπλωματική οδοιπορία του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου από τον Δεκέμβριο του 1926 έως τον Ιούλιο του 1928, εξετάζοντας εκτενώς τις δύο σημαντικότερες πτυχές του διπλωματικού προγράμματος του επιφανούς Πατρινού πολικού: πρώτον, την προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων, η οποία κατέληξε στην ακύρωση των περιβόητων παγκαλικών συμφωνιών και, δεύτερον, την απόπειρα προσέγγισης με την Ιταλία και τις -τελικά ατελέσφορες- διαπραγματεύσεις για τη σύναψη τριμερούς ελληνοϊταλοτουρκικού Συμφώνου.