Τις μικρές μου στιγμές συγκεντρώνω/ τις λεπτομέρειες διατηρώ στις σελίδες του βιβλίου/ αποξηραμένα πέταλα λουλουδιών φυλάω/ κάποια πρόσωπα φωτεινά/ λίγα, πολύ λίγα χαμόγελα/ λίγη, πολύ λίγη μουσική./
Και όταν η βραδυνή ομίχλη μπαίνει/ στην μικρή μας πόλη κι οι στολισμένοι μοιραίοι πιστεύουν/ πως ζούνε,/ με ένα κλικ του μυαλού μου είστε μπροστά μου,/ σαν ροδοπέταλα νοερά ευωδιάζετε,/ ο Ιερός Λόχος είστε/ που παρελαύνει στο παζάρι μας.