Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (29 Μαρτίου - 13 Μαΐου 2017). Όπως αναφέρει στο εισαγωγικό του κείμενο ο Ν. Π. Παΐσιος: "Μετά το θάνατο του Νίκου Νικολάου, η τρίτη του σύζυγος Αγγέλα, το γένος Ζουμπουλάκη, συνέλεξε στοργικά όσα έργα υπήρχαν στο περίφημο σπίτι του ζωγράφου στην Αίγινα (με σκοπό όχι μόνο να τα περισώσει, αλλά και να βοηθήσει την περαιτέρω διάδοσή τους), και ανέθεσε στην Όλγα Μεντζαφού την αρχική τους ταξινόμηση. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των έργων αποτελεί ένα corpus 5.000(!) περίπου σχεδίων, όπου ο μελετητής μπορεί, από τα πρώτα σχεδιαστικά ψελλίσματα μέχρι τον ώριμο αρθρωμένο λόγο, να ανασυνθέσει όλη την πορεία του Νικολάου".
Η έκδοση περιλαμβάνει τις ενότητες "Νεανική περίοδος", "Μορφές", "Τόποι και τοπία", "Θέατρο", "Διαφημιστικά", "Μελέτες για το Ημερολόγιο 1957 της ΑΓΕΤ", "Η Γυναίκα της Ζάκυθος" και "Πάντειος και άλλες τοιχογραφίες". Με τον τρόπο αυτό καλύπτεται στο σύνολό της η πολυσχιδής καλλιτεχνική δραστηριότητα του Νικολάου.
Τα σχέδια έχουν γίνει με ποικίλες τεχνικές, όπως μελάνι, κάρβουνο, μολύβι, ακουαρέλα, τέμπερα, λάδι, γκουάς, κυρίως σε χαρτί ή χαρτόνι, αλλά και σε καμβά ή μουσαμά. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης έγραφε: "Η γραμμή μου είναι βγαλμένη από τη φύση, αλλά την αισθάνομαι ότι είναι σαν ένα έλασμα ευθύ, που το λυγάς όσο μπορεί να λυγίσει για να σου δώσει την καμπυλότητα που θέλεις. Όταν όμως το αφήσεις αυτό πάλι ελεύθερο, στην πρώτη του κατάσταση, θα γίνει πάλι ίσιο. Το σχέδιο είναι λοιπόν ίσιες γραμμές που τις λυγάς όσο μπορούν να λυγίσουν αυτές χωρίς να χαθεί η καταγωγή τους".
Στο επίμετρο περιλαμβάνονται κείμενα του καλλιτέχνη, του Αλέξανδρου Γ. Ξύδη και του Ηλία Ζιώγα. Η έκδοση συμπληρώνεται από χρονολόγιο, τεκμηρίωση των έργων και βιβλιογραφία.