Αν προσπαθήσουμε να κατατάξουμε την ελληνική κοινωνία σε κάποιον από τους βιολογικούς κύκλους -βρεφική ηλικία, παιδική ηλικία, εφηβεία, ακμή, ωριμότητα, γηρατειά, φθορά και θάνατος- πολλά χαρακτηριστικά συνηγορούν ότι διάγουμε μία παρατεταμένη παιδική ηλικία. Παρότι ως σύγχρονο κράτος πλησιάζουμε να συμπληρώσουμε διακόσια χρόνια ζωής, διατηρούμε μία παιδική ανωριμότητα που εκφράζεται κυρίως με μειωμένο αίσθημα ευθύνης, έλλειψη εμπιστοσύνης, ανασφάλεια, υπερβολική προσκόλληση στην οικογένεια, τις τοπικές κοινωνίες και τους πολιτικούς πάτρωνες, εγωκεντρισμό, έλλειμμα ορθολογισμού και περίσσευμα συναισθηματισμού.

Οι παθογένειες δεκαετιών μας οδήγησαν -προσοχή, πριν από το μνημόνιο- σε μία πολύπλευρη κρίση. Στο βιβλίο εκφράζεται η ελπίδα ότι τα διδάγματα από τα δεινά που βιώνουμε μπορεί σταδιακά να οδηγήσουν ολοένα περισσότερους σε μία υγιή ενηλικίωση με ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μία θεσμική επανεκκίνηση και να εφαρμόσει ένα επιχειρησιακό σχέδιο σωτηρίας, βασιζόμενο στην αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης, την αναμόρφωση της φορολογίας, την περιστολή της γραφειοκρατίας και την επίτευξη διατηρήσιμης ανάπτυξης με έμφαση στην καινοτομία και την εξωστρέφεια.