Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις γύρω από το νέο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα της «διαθεματικότητας» κυριαρχούν στον εκπαιδευτικό χώρο. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, που στήριξαν τα νέα διαθεματικά προγράμματα σπουδών, υποστηρίζουν ότι αυτά είναι η κατάλληλη απάντηση στις απαιτήσεις της «κοινωνίας της γνώσης» και της «πληροφορίας» και η σημαντικότερη προσπάθεια για να ξεπεράσει το ελληνικό σχολείο το «διδακτισμό» και το «φορμαλισμό» που το κατατρέχει από την ίδρυσή του. Το συλλογικό αυτό βιβλίο δείχνει ότι τα νέα προγράμματα και βιβλία αναπαράγουν το διδακτισμό και το φορμαλισμό του ελληνικού σχολείου, αυξάνοντας ταυτόχρονα ακόμη περισσότερο τον ταξικό του χαρακτήρα, καθώς, λόγω αυξημένων απαιτήσεων της νέας ύλης, δείχνουν νωρίτερα την έξοδο του σχολείου στα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα που οι γονείς δεν μπορούν να τα βοηθήσουν με τα μαθήματα ή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταφύγουν στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα. Πρόκειται για μια πρώτη συλλογική προσέγγιση του ζητήματος, που οριοθετεί την κριτική των νέων προγραμμάτων και βιβλίων, όχι μόνο στο εκπαιδευτικό αλλά και στο πολιτικό πεδίο.