Δεν υπάρχει βιβλίο του Μεσοπολέμου, που να έχει επηρεάσει πιο ανομολόγητα τόσους συγγραφείς, ιδίως στη Γαλλία από τον Alain Jouffroy ίσαμε τον Phillipe Sollers, όσο το παράξενο αυτό αφήγημα της "Νάντιας", που γράφτηκε σχεδόν εναντίον της θέλησης του συγγραφέα. Ο ρεαλισμός του, όλα όσα αφηγείται είναι γεγονότα, ακόμα και τα λογοτεχνικά βιβλία που αναφέρονται και τα έργα τέχνης. Κι όμως το έργο αυτό είναι ένα έργο καθαρής φαντασίας. Η καθημερινή ζωή είναι γεμάτη από παράξενες συμπτώσεις, από προμηνύματα, διαισθήσεις, συναντήσεις ανθρώπων που αργότερα θα συνδεθούν στενά. Η αληθινή ζωή περιγράφεται ως η μήτρα, το καλούπι μιας άλλης ζωής που έχει σχέση με μια πνευματική πραγματικότητα που ξεπερνάει τα όρια του αισθητού, παρόλο που συνυπάρχει μέσα του, άρρηκτα συνδεδεμένό με τα φαινόμενα του καθημερινού κόσμου. Η συνύπαρξη αυτών των δυο διαστάσεων σε μια και μόνη, ενσαρκώνεται τελικά στην ηρωίδα του βιβλίου, τη Νάντια, ή Νάτζα όπως προφέρεται συνήθως. Μόνο ο Μπρετόν την πρόφερε Νάντια, απ' όσους άκουσα να μιλάνε γι' αυτό το βιβλίο. Όμως η Νάντια, παρόλο που μπορεί να εκληφθεί ως σύμβολο, δεν λειτουργεί μ' αυτόν τον τρόπο. Μένει μια περίπτωση, ένα αληθινό πλάσμα από σάρκα και οστά, που μάλιστα διόλου δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις ενός συμβόλου, αφού αυτή η ίδια υπόκειται στις δυνάμεις της καθημερινής ποίησης, όπως ήταν, με μια ακρίβεια ντοκουμενταρίστα. [...]

(Νάνος Βαλαωρίτης, από την εισαγωγή του βιβλίου)