Σε μια εποχή όπου το ενδιαφέρον για το θραύσμα, το απόσπασμα και τον κατακερματισμό έχει οδηγήσει έως την ανάλυση των fractals και τη θεωρία του χάους, η φιλοσοφία μιλάει για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων. Η φωτογραφία μπορεί να παραγάγει τόσο περιγραφική εικόνα όσο και την άρνησή της. Να ακουμπήσει τη σιωπή του ορατού. Η παρεμπόδιση του βλέμματος, η αλλοίωση της ευκρίνειας, περίεργα φώτα και μυστηριώδες καταστάσεις, θαυματουργές εμφανίσεις, η θολότητα, η διαφάνεια ή η αποτύπωση του άυλου μπορούν να είναι κατευθύνσεις αυτής της θεματικής. Το "πάγωμα" του στιγμιαίου, του φευγαλέου ή (αν ήταν δυνατόν) του αντικατοπτρισμού είναι κάτι που από τη φύση της τεχνολογίας της, μόνον η φωτογραφία ως δισδιάστατο μέσον μπορεί να αποδώσει. Από την άλλη όμως η αναίρεση της ακριβούς αναπαράστασης, που ήταν και η κύρια αιτιολόγηση της ύπαρξής της χαρακτηρίζει και τα όρια του φωτογραφικού μέσου. Το μυστήριο έγκειται στη δυνατότητα των εικόνων όχι μόνο να μην ερμηνεύονται αλλά ούτε και να αποκωδικοποιούνται. Το θαύμα από την άλλη, έγκειται στην της φωτογραφίας να εμφανίζει πράγματα που δεν μπορούν να δουν τα μάτια μας όπως και την ικανότητα να εκπλήσσει σε έναν κόσμο γεμάτο δεδομένα. Η φωτογραφία "παραμένει μια μυστηριώδης, ανοίκεια εμπειρία", που η σκιά και το φως της διεισδύουν με δυσκολία το ένα στο άλλο. Το ζητούμενο λοιπόν θα μπορούσε να είναι η τέχνη της φωτογραφίας να ξαναβρεί το μυστήριο των πρώτων ημερών της, να εξερευνήσει το πλατωνικό υπεραισθητό ή ακόμη να απεικονίσει και να καταγράψει το τίποτα.