Οι δώδεκα ιστορίες της συλλογής αυτής διακρίνονται για τη λεπτή ειρωνεία που, συχνά κοφτερή σαν νυστέρι, ανατέμνει τις συμπεριφορές των ανθρώπων στην αναζήτηση αγάπης, συντροφιάς, επικοινωνίας. Οι συμπεριφορές, όμως, αυτές είναι συχνά αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές. Οι άνθρωποι συναντιούνται, αλλά δεν βρίσκονται. Άλλοτε οι προσπάθειες στρεβλώνονται αγγίζοντας το γελοίο κι άλλοτε μένουν συγκινητικά μετέωρες.
Το οξύ, διεισδυτικό βλέμμα του συγγραφέα παρατηρεί τους συνανθρώπους του από ικανή απόσταση χωρίς, όμως, ποτέ να χάνει την ανθρωπιά του. Το βλέμμα αυτό είναι ανατρεπτικό και η επιλογή των καταστάσεων, που συχνά φαντάζουν σουρεαλιστικές, εξυπηρετεί άριστα αυτή την επιθυμία ανατροπής. Το γέλιο ξεσπάει, κι έτσι υλοποιείται ήδη μια μικρή -ή μεγάλη- ανατροπή.