Τα μικρά μουσικά συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής εκ πρώτης όψεως μόνον αποτελούν μιαν «απάντηση» στα ρεύματα της μαζικής κουλτούρας ή μια (μιμητική) παραλλαγή των προτύπων που θεωρείται ότι προσπαθεί να επιβάλει. Επιδίωξη της μελέτης αυτής είναι να ξεπεραστούν οι στερεότυποι τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου της μουσικής κατανάλωσης και παραγωγής. Η μουσική δημιουργία και η σύσταση του συγκροτήματος αντιμετωπίζονται εδώ ως ένας τομέας δραστηριότητας όπου το άτομο σφυρηλατεί την προσωπική του ταυτότητα και υπόσταση σε μια δύσκολη γι? αυτό περίοδο (εφηβεία-νεότητα), μέσω της δημιουργίας ενός δικού του ψυχοκοινωνικού πεδίου και ενός κώδικα του οποίου η δημοσιότης αποτελεί δύσκολη, πολλές φορές ακατόρθωτη και ουτοπική, αλλά πάντα ενδιαφέρουσα και εμπλουτιστική προσπάθεια επικοινωνίας και ένταξης. Παράλληλα, με απαρχή την "ειδική" αυτή μουσική δράση, στοχεύουμε στην κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων του ευρύτερου και καθολικότερου εφηβικο-νεανικού βιώματος όπως νοηματοδοτείται από τα ίδια τα υποκείμενα (σιωπηλούς συνήθως μάρτυρες του ερευνητικού λόγου που τους αφορά), με τη μέθοδο των αφηγήσεων ζωής.