Η Τήνος δεν είναι μόνο το νησί της Μεγαλόχαρης, αλλά και του μαρμάρου. 'Οχι γιατί άλλα μέρη της Ελλάδας δεν έχουν μάρμαρο, και μάλιστα καλής ποιότητας, αλλά γιατί κανένας άλλος τόπος (κι εδώ πρόκειται ουσιαστικά για δύο χωριά, τον Πύργο και τα Υστέρνια) δεν έβγαλε τόσο πολλούς και άξιους καλλιτέχνες, τόσους εργάτες του μαρμάρου από τον 19ο αιώνα ώς τις μέρες μας. Ο Χαλεπάς, ο Φιλιππότης, ο Βιτάλης, οι Σώχοι, για να μείνουμε στα πιο γνωστά ονόματα, οι πιο σημαντικοί μας γλύπτες σχετίζονται με αυτή την περιοχή. Αυτή η ίδια περιοχή έδωσε και τους μαστόρους, τους τεχνίτες, που δούλεψαν σ' όλες τις μεγάλες οικοδομικές εργασίες της νεοϊδρυμένης πρωτεύουσας, της Αθήνας, έδωσε τους εξαίρετους εφαρμοστές και εκτελεστές και τους προικισμένους γλύπτες που εκόσμησαν με έργα τους δημόσιους χώρους, κτίρια, εκκλησίες και νεκροταφεία όχι μόνο στον ελληνικό χώρο, αλλά σ' όλα τα Βαλκάνια, στην Βουλγαρία, στην Ρουμανία, στην Κωνσταντινούπολη, κι ακόμη στην Μικρά Ασία, στην Αίγυπτο κ.ά. Πρόκειται για ένα σπάνιο φαινόμενο στην ιστορία της τέχνης, ένας τόσο μικρός, περιορισμένος γεωγραφικά χώρος να τροφοδοτεί με τόσους άξιους δημιουργούς μια τόσο εκτεταμένη περιοχή. Την ερμηνεία του φαινομένου προσπάθησαν να την βρουν στην ιδιαιτερότητα του τοπίου, του φυσικού περιβάλλοντος, με τους ξεχωριστούς πλαστικούς όγκους, ή ακόμη στην κληρονομικότητα ή σε άλλες αιτίες. Σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση στον τόπο μας, όπου μπορεί να νιώσει κανείς τη δύναμη, την σημασία και την αντοχή της παράδοσης. [...]
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)