«...Έφυγες πριν καλά καλά διεκδικήσεις απ’ τους άλλους το δικαίωμα να υπάρχεις, ό,τι δηλαδή με λόγια και έργα σού χάρισα απ’ την πρώτη στιγμή που αργά αργά βυθιζόμουν μέσα σου, μιλώντας σου για την ομορφιά των κυπαρισσογραμμών και την αφηγηματική της αφής. Στη σιγουριά κατέφυγες, αρνούμενη τη ρευστότητα μιας ζωής που λατρεύει τον ανένταχτο πόνο.
»Έφυγες πριν μάθεις τους λόγους για τους οποίους υπήρξες η συνισταμένη άλλων βημάτων που είχαν διασταυρωθεί με τα δικά μου. Έφυγες πριν ακόμα σου μιλήσω για σένα, για το πώς θα σε θυμάμαι, για το πώς θα συνομιλώ με τις εικόνες σου, με τα δικά σου πράγματα...
»Και δε θα μάθεις ποτέ το λόγο που θολώνουν τα μάτια μου όταν κάθε φορά κουρεύομαι – και κουρεύομαι συχνά πια, χωρίς να μου το ζητάς».
Ήταν απ’ αυτούς που μαθαίνουν να ζουν στο «ναι». Χωρίς να το πολυκαταλάβει, βρέθηκε ν’ ασκεί εξουσία, αλλά και να υποκύπτει σ’ αυτήν, με όποια μορφή κι αν ασκούνταν πάνω του. Η γνωριμία του με τον έρωτα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανορθόδοξη, αφού βρέθηκε να ταξιδεύει περισσότερο σε βίους άλλων παρά στη δική του πραγματικότητα. Όταν κατόρθωσε ν’ αρθρώσει το «όχι», κατόρθωσε και να χτίσει γύρω του τα τείχη που θα του επέτρεπαν να έχει τις δικές του επιλογές.
Όμως για κάποιους ο χρόνος είναι κυκλικός...