Στη "Μορφίνη" ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ επιχειρεί την αντιδιαστολή μεταξύ ναρκωτικών και συγγραφής. Ο Σεργκέι Πολιάκοφ, ο ήρωας του, χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά για να δραπετεύσει από την πραγματικότητα στον κόσμο του ονείρου, προσπαθώντας να λησμονήσει τόσο τις αγριότητες της επανάστασης όσο και έναν άτυχο έρωτα που τον κάνει να υποφέρει. Όμως, αργά αργά, οδηγείται στον θάνατο. Η απάντηση λοιπόν δεν βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στη δύναμη της γραφής, στη δύναμη του συγγραφέα να πλάσει τον κόσμο από την αρχή και στη δημιουργία ακατάλυτων διαχρονικών ανθρώπινων δεσμών μέσα από τη δύναμη της τέχνης. Αυτό το σύντομο αλλά τόσο πυκνό σε νόημα αφήγημα μοιάζει να έχει φυλάξει τα κλειδιά της ανάγνωσης όλου του έργου του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Πίσω από τη φαινομενική απλότητα του μύθου έχουμε όλα τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα: η ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στον κόσμο όπου ζει, ο έρωτας, η επανάσταση, η μανία καταστροφής, το πάθος της δημιουργίας, η γραφή, ο θάνατος, η τρέλα, η αυτοκτονία...