Ο Νάιπουλ αποτελεί σίγουρα μια ιδιαίτερη περίπτωση στο σύγχρονο πεζό λόγο, καθώς συνδέει τη μεγάλη παράδοση της αγγλικής γλώσσας με την "ιθαγενή" σκέψη και γραφή ενός μικρού τόπου. Γίνεται έτσι διάμεσος ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο (και το μεγάλο δεν είναι πια μόνο η αγγλική, αλλά σε επέκταση η παγκόσμια λογοτεχνία), πλουτίζοντας και τις δύο πλευρές, με τα μηνύματα που μεταφέρει από την μια στην άλλη. Βγαίνοντας από τα όρια της πατρίδας του, του Τρίνινταντ, κατορθώνει και δίνει μια εικόνα της ψυχοσύνθεσης και της ζωής του τόπου του με χιούμορ, ειρωνία, αγάπη. Εικόνα καθόλου φολκλορική, μα γεμάτη φιλοσοφική κριτική διάθεση. Αποτελεσματικό όργανο του Νάιπουλ στην παράθεση αυτής της εικόνας είναι το προσωπικό του στυλ. Ειδικά σ' αυτό το βιβλίο (με τη μεγάλη νουβέλα και τα διηγήματα), που ασχολείται αποκλειστικά με το "νησί" και τους ανθρώπους του, το στυλ καταλήγει σε μια αφαίρεση και μια κινηματογραφική αμεσότητα, πετώντας τα στολίδια και κρατώντας γυμνά τα πρόσωπα και τις δυνάμεις που τα οδηγούν σε ενέργειες.