Τα έξι διηγήματα -ή σκαριφήματα αφηγήσεων- του τόμου αυτού, εξαίσια δείγματα της ποιητικής καθώς και της κοσμοαντίληψης του Ναμπόκωφ, διέπονται από χιούμορ, που άλλο δεν κάνει από το να κονιορτοποιεί ό,τι απομένει απ' την κοινωνική συμβατικότητα. Η μέθοδος του Ναμπόκωφ φαίνεται να είναι η πλήρης αντιστροφή όλων των δεδομένων, Μεγενθύνεται υπερβολικά το φαινομενικά τετριμμένο, οι ασημαντότητες εκβιάζονται και ό,τι θα ήθελε να εκληφθεί ως μέγα υφίσταται την απίσχνανση, τη φθορά και την κοροϊδία που του αρμόζουν. Η Όλγα εγκλωβισμένη στις παρενέργειες της ομορφιάς της, ανήμπορη για κάθε σχέση· ο Άντον Πέτροβιτς συντρίβεται απ' τη φαιδρότητα της δειλίας του· ο Κωνσταντίνος, γνωρίζει την ερωτική πανωλεθρία πριν καν αγγίξει την επιδερμίδα της γυναίκας που δήθεν κατέκτησε. Τελικά, μήπως ο πλέον αδυσώπητος κριτής της ανθρώπινης ψυχονοητικής σύστασης είναι εκείνος που κρύβει τη σκληρότητά του πίσω από ένα μειλίχιο μειδίαμα; Στην περίπτωση του Ναμπόκωφ, πάντως, εκείνο που γίνεται απόλυτη προτεραιότητα είναι η αναπόφευκτη απόλαυση της ανάγνωσης, ή μάλλον, της μελωδίας των έργων του.