Στη δεκαετία του '70 ακούγανε Μπομπ Ντύλαν, οδηγούσαν μηχανάκι κι αγαπιόνταν παράφορα: η Άννα, νεαρή Ρωσίδα, γεννημένη στις 5 Μαρτίου 1953, ημέρα θανάτου του Στάλιν, και ο Λουκάς, μαθητευόμενος σκηνοθέτης.

Πίστευαν πως δεν θα χώριζαν ποτέ, πως θα ζούσαν μαζί για πάντα. Αλλά η μεγάλη Ιστορία σάρωσε τη δική τους μικρή ιστορία και η βία τούς κατακεραύνωσε. Τότε η Σοβιετική Ένωση δεν είχε ακόμη ξαναγίνει Ρωσία και η Αγία Πετρούπολη λεγόταν ακόμη Λένινγκραντ, πόλη μεγαλόπρεπη και καταραμένη, που αιχμαλώτισε την κοπέλα πίσω από τους χρυσούς της τρούλους.

Επί είκοσι ολόκληρα χρόνια ο Λουκάς την έψαχνε, μέσα από τις ταινίες του και τα ταξίδια του. Αυτή η κοπέλα ήταν η πηγή της δημιουργίας του. Γι' αυτό το ελεύθερο και πληγωμένο κορίτσι, γι' αυτή τη ζωή, βαθιά σαν τη μοίρα, γι' αυτή την οδυνηρή απουσία, πληγή αθεράπευτη και αιώνια έλλειψη, ήθελε να γυρίσει μια ταινία. Κι ύστερα, μια μέρα, σ' ένα τρένο...