Ο τόπος στη "Μεθιστορία" κρυσταλλώνεται υπεριστορικά: κέντρο η Κύπρος και ως αδιόρατος πυρήνας ό,τι συντελείται τοπικά σε αυτήν. Δεύτερος κύκλος, ομόκεντρος, σαφώς ευρύτερος, η Ελλάδα, ο ελληνικός χώρος, η ελληνικότητα, ο ελληνισμός, με ό,τι αυτά συνεπάγονται και σε σχέση πάντοτε με την Κύπρο. Τρίτος κύκλος, με την ίδια διευρυντική λογική, ο κόσμος, η οικουμένη, όπου το στενά τοπικό και το ευρύτερα ελληνικό έχουν αναχθεί σε παγκόσμιο ζήτημα. Έτσι, η αξιοποίηση τοu τόπου αποκτά ερμηνευτικές διαστάσεις και λειτουργεί ως αποδεικτικό εργαλείο τοu Κυριάκου Χαραλαμπίδη, εφόσον η γεγονοτολογία ανάγεται αρχικά σε τοπικό και στη συνέχεια σε ηθικό πρόβλημα. Η σύνθεση του χωρικού και του χρονικού υλικού, όπως το διευθετεί ο ποιητής, τοu δίνει τη δυνατότητα να κινείται μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, ιστορίας και μοίρας, αλήθειας και ψεύδους, και να συνθέτει ή να συμφύρει τα προηγούμενα, υποδεικνύοντας τη σχετικότητά τους μέσα στον άχρονο χρόνο και τον μεταμορφούμενο τόπο, και αποδεικνύοντας με το δικό του μεθιστορικό σύστημα ότι ο άνθρωπος κάπου σφάλλει και μια μοίρα, ένα θαύμα, μια συνεχής ορμή θα τον οδηγήσει στη λύση.