"Η διάσταση μεταξύ δεοντικού και υποστατού στα πλαίσια της εν ευρεία εννοία πολιτικής ενυλώσεως καταδεικνύει τα θεωρητικά κενά και οξύμωρα της θεσμικής της προσχεδίασης παρά
την ανθρώπινη ανετοιμότητα για την υποδοχή της. Έστω κι αν η τελευταία υποληφθεί ως πρωτεύουσας σημασίας, καθ' αυτή η ροπή της ανθρώπινης φύσης προς κοινωνικοποίηση παραμένει αυτονόητη και, όπως κάθε ροπή, επιζητεί τόσο το ζωτικό χώρο φυσικής της εκδήλωσης στην κοινωνική προσδοκία, όσο και τη βέλτιστη εξωτερικευτική της μεθόδευση διαμέσω της
χρονικής και συγκυριακής παρέλευσης. Η μεθόδευση αυτή κατοπτρίζεται ασφαλώς στους πολιτειακούς σχηματισμούς. Μάλλον, λοιπόν, η ανθρώπινη ανετοιμότητα ερείδεται επί των τρωτών τους εκφάνσεων, παρά αναφέρεται στα κοινωνικά τους ευλόγως απαιτητά. Εν τοις πράγμασι, μάλιστα, εντοπίζεται η αντιφατική ανάσχεση των πολιτειακών αυτοσκοπών στην οργάνωση και δομή των ανωτέρω εκφαντικών σχηματισμών των δυτικοδημοκρατικών πολιτευμάτων. Οι παράμετροι της προκείμενης ανάσχεσης, πέρα από μη παραβλέψιμες, πρώτιστα είναι σημεία δέουσας δημοκρατικής αυτοκριτικής. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι."