"... ο πολύς κόσμος απέχει των ευκαιριών αυτής της τεσσαρακονθήμερης διαδρομής, απέχει των αγαθών του παραδείσου της πνευματικής τρυφής, που μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να ζήσει, και επιλέγει είτε την κοσμική, εθιμικού χαρακτήρα προσέγγιση της περιόδου, είτε τη σκωπτική τοποθέτηση μπροστά σε μια πραγματικότητα που ζητεί από τον καθένα την ελάχιστη θυσία (νηστεία), την ολόθυμη προσφορά (προσευχή), την ταπεινή επιστροφή (μετάνοια). Βλέπετε, ο κόσμος σήμερα δεν ξέρει να αυτοθυσιάζεται, παρά μόνο να θυσιάζει, συνήθως αυτοκτονικά, αδυνατεί να προσφέρει, ξέρει μόνο να παίρνει και να ζητά, αποστρέφεται την ενδοσκόπηση, γιατί τρομάζει στην ιδέα τι θα ιδεί μέσα του και προτιμά να εθελοτυφλεί, κινδυνεύοντας να τσακιστεί. Γι' αυτόν τον κόσμο η Σαρακοστή μοιάζει ξένη, γιατί λειτουργεί ως καθρέπτης αποκαλυπτικός, αληθινός, ρεαλιστικός, γι' αυτό και αποκρουστικός. Η έλλειψη ταπείνωσης και η ναρκισσιστική παράνοια της εποχής τού στερούν τη δυνατότητα να δει στο είδωλό του τις ατέλειες και ν' αναζητήσει τους πνευματικούς εκείνους τρόπους, ώστε να τις διορθώσει και να μεταμορφωθεί. Γιατί αυτή είναι, τελικά, η Σαρακοστή. Η προσωπική μας μεταμόρφωση. Η προσωπική μας εν Χριστώ, αναγέννηση..."