Κάπου λέει ο Ηoderlin ότι οι ποιητές, όσο πνευματικοί κι αν είναι, ανήκουν στον κόσμο τούτο. Το ποιητικό βιβλίο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ "Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος" μοιάζει σαν εικονογράφηση αυτής της ιδέας. Κρατάει μια επικίνδυνη, είναι η αλήθεια, ισορροπία, ανάμεσα στο καθημερινό και το αιώνιο. Καθημερινή η φωνή, ακόμα και οι εκφράσεις, οι παροιμίες, που δεν γίνονται όμως ποτέ λογοπαίγνια. Είναι ένας μεταφορικός λόγος που σε στέλνει σε μιαν άλλη διάσταση. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ αγγίζει τη ζωή και τη μεταφυσική με την ίδια φυσικότητα, ενώ είναι και τα δύο μέρος του ίδιου φυσικού κόσμου που την καλοδέχτηκε, την εμπνέει και την περιμένει.