Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της κρίσης, λαμβάνονται μονόπλευρα μέτρα που την οξύνουν ακόμη περισσότερο. Η κοινωνική απόγνωση βαθαίνει, χωρίς όμως προοπτική εξόδου. Εξαντλείται η αριστεροδεξιά συναίνεση που κυβέρνησε τον κόσμο τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.
Μεταμοντερνισμός, παγκοσμιοποίηση, μειωμένο κράτος, κοινωνία πολιτών, υποβάθμιση των οικουμενικών δημοκρατικών αξιών, υπερεκτίμηση των μειονοτικών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, αποβιομηχάνιση, όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, φετιχισμός των αγορών και του χρήματος, καθαγιασμός της κερδοσκοπίας: τα ιδανικά της τελευταίας τριακονταετίας κατέληξαν σε ολικό αδιέξοδο και σήμερα απορρίπτονται στα αζήτητα της ιστορίας. Ο καπιταλισμός, όταν στερείται προοπτικής, τότε εμπορεύεται ακόμη και την κατάρρευσή του, χάνοντας έτσι σε αξιοπιστία.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι βιώσιμος ούτε διατηρήσιμος. Ένας διαφορετικός είναι αναγκαίος, ακόμη και αν επί του παρόντος εμφανίζεται ως ανέφικτος.