Ένα τοπίο. Φρίκης. Καταργημένος ουρανός. Ο αφηγητής αφήνεται να λειτουργήσει ως δολοφόνος του, αλλά και ως απολογητής του. Υπάρχει μια υποψία ότι τελειώνουν οι λέξεις. Μαζί τους και οι άνθρωποι . Έρχονται από τις επόμενες Σταυροφορίες, για να πεθάνουν. Ο κόσμος χάνεται μέσα σε ένα πανίσχυρο μπλε. Εκεί αποδίδονται τα τελευταία χρώματα, με τιμές ήλιου.

Ο ποιητικός λόγος του "Μετά", ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Εκεί που υπάρχουν μόνο ερείπια μέσα στα ερείπια. Ένα σύμπαν πρώην ζωντανό, πρώην ανθρώπινο, πρώην σύμπαν. Εκεί, με οδηγό τη θάλασσα που ξεπλένει, θα επανασυγκολλήσει το τοπίο, θα το τοποθετήσει πάλι σε χρονικό πλαίσιο.

Μια υπόθεση είναι. Ένας μεγάλος θόρυβος. Παρ' όλα αυτά, η αναμέτρηση με τη στιγμή πλησιάζει. Το Μετά δεν είναι παρά ένα τελικό ποίημα για την στιγμή. Μια δωρεά, εν ζωή, της θεάς λύπης - που είναι η θεά τέλος.