Η Βυζαντινή Λογοτεχνία θεωρείται συχνά σαν μια συσσώρευση από στερεότυπες μορφές και ειδολογικές συμβάσεις που δεν αφήνουν καθόλου περιθώρια για ανεξάρτητη σκέψη ή έκφραση. Συνεπώς, οι Ιστορίες της Βυζαντινής Λογοτεχνίας έχουν την τάση να εστιάζουν στην ιστορία των λογοτεχνικών ειδών.

Τα δοκίμια αυτού του βιβλίου αμφισβητούν την παραδοσιακή άποψη. Επιχειρούν να δείξουν τη συνοχή και την ιδιαιτερότητα όχι των ειδών, αλλά του συγγραφέα. Με προσεκτική ανάλυση όλων των έργων ενός συγκεκριμένου συγγραφέα, άσχετα από το λογοτεχνικό είδος, οι μελέτες αυτές βοηθούν στο να διεισδύσει κανείς πίσω από την πρόσοψη της σύμβασης, να ανακαλύψει όχι μόνο βιογραφικά στοιχεία, αλλά και τις προτιμήσεις και τις αποστροφές του συγγραφέα, τις κοινωνικές απόψεις του, τις πολιτικές συμπάθειες ή αντιπάθειές του, τα ηθικά και αισθητικά του πρότυπα. Οι στερεότυπες φόρμες ήταν παντού παρούσες, αλλά με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορούσαν να εκφράσουν τις ιδιαίτερες απόψεις και τις ζωτικές έγνοιες των κοινών ανθρώπων.

Οι περισσότεροι από τους συγγραφείς που εξετάζονται εδώ έζησαν στον 12ο αιώνα. Αρκετοί από αυτούς γνώρισαν με προσωπική εμπειρία τα γεγονότα ή έγραψαν γι' αυτά, είχαν προσωπική γνωριμία συχνά μεταξύ τους και κάποτε είχαν κοινούς φίλους. Έτσι, κάθε δοκίμιο εκπληρώνει δύο σκοπούς: είναι αυτοτελές και συμπληρωματικό προς τα υπόλοιπα του βιβλίου. Η ιδιαιτερότητα του κάθε συγγραφέα αναδεικνύεται με τον πληρέστερο τρόπο κατά τη σύγκριση με τους σύγχρονους του και, αντιστρόφως, τα ξεχωριστά πορτραίτα μπορούν να συνδεθούν έτσι, ώστε να σχηματίσουν μιαν ευρύτερη εικόνα της Βυζαντινής λογοτεχνικής κοινωνίας αυτής της εποχής.

Παραλλαγές των περισσοτέρων από αυτές τις μελέτες είχαν δημοσιευτεί ως άρθρα στη Ρωσική γλώσσα. Στη διαδικασία της μετάφρασης τους στην Αγγλική, αφού αναθεωρήθηκαν ριζικά ξαναγράφτηκαν, για να περιληφθούν στο βιβλίο αυτό που παρουσιάζεται σήμερα μεταφρασμένο στη Ελληνική γλώσσα.