Όμως ο λόγος της εκκλησίας αρκετές φορές είναι σκληρός και δυσάρεστος στις εξουσίες και στους λαούς, κι αυτό επειδή το αλάτι εκτός από τη νοστιμιά που δίδει στην τροφή, έχει και άλλη ιδιότητα. Να "τσούζει" όταν πέσει πάνω σε πληγή! Είναι τότε που ξεσηκώνονται όλοι και αμφισβητούν την χρησιμότητά της, ανακαλώντας από την εκκλησιαστική μνήμη κάθε τρωτή πτυχή της ιστορίας της. Είναι τότε που κάθε εξουσία, επιστρατεύοντας τη διπλωματία φροντίζει να φιμώσει διακριτικά την ενοχλητική γλώσσα της εκκλησίας "για το καλό της ελέω Θεού βασιλείας". Είναι τότε που συνασπίζονται όλοι οι αφουγκραστές του λαού, οι διανοούμενοι της κοινωνίας, οι μεγάλοι ευεργέτες και δωρητές των ναών, οι παραδοσιακά φίλοι πολιτικοί χώροι, για να επιβάλλουν στην εκκλησία "κομψευόμενη γλώσσα". Με σκοπό να την καταστήσουν εφάμιλλη του προστάτη ή του προέδρου της δημοκρατίας, για τα οποία ο Κλεμανσώ διερωτάτο για πιο σκοπό άραγε να τα έδωσε ο Θεός στον κόσμο! Τότε η εκκλησία αποφασίζει να αντισταθεί. Μερικές φορές επιλέγει ως τρόπο αντιστάσεως τη σιωπή.[...]