Για τον χριστιανό, αγάπη δεν είναι απλώς μια ύψιστη "εντολή", ανάμεσα σε άλλες, αλλά ένας φυσικός τρόπος, ένα αυθόρμητο ήθος συμπεριφοράς απέναντι στο Θεό, στους συνανθρώπους και την κτίση όλη: Είναι μια εσωτερική στάση ζωής που κατορθώνει να εξωτερικεύεται χωρίς μεθοδεύσεις και υπολογισμούς (Α΄ Κορ. 13).
Και τούτο διότι, για τον χριστιανό, η αγάπη είνα αποτέλεσμα μίμησης Θεού. Ενός Θεού που είναι ο Ίδιος αγάπη και ο Οποίος τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε να στείλει τον μονογενή Του Υιό ανάμεσά μας, όχι για να μας κρίνει, αλλά για να μας σώσει δια της πίστεως και συνάμα να μας βεβαιώσει για την αγάπη Του, να μας μυήσει σ' αυτήν και να μας αποκαλύψει ότι η βίωσή της, σε τούτη εδώ τη ζωή, είναι η οδός προς την αναμενόμενη Βασιλεία του Θεού (Ματθ. 25, 31-46), που είναι λαμπρότερη κι απ' τον χαμένο Παράδεισο.
Δ.Χ.