"Ζω σημαίνει φεύγω" έλεγε συχνά η Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ, και αυτό έκανε σ' όλη της τη ζωή. Καβάλα στο αγαπημένο της άλογο, τον Σουφ, περιπλανιόταν στην απεραντοσύνη της ερήμου, και αυτή η ανεμπόδιστη ελευθερία, αυτή η απόλυτη σιωπή την έκαναν ευτυχισμένη.
Η Έμπερχαρντ δεν έγραφε επειδή ήταν συγγραφέας. Έγραφε μόνο όταν ένιωθε τη συγκίνηση να την πλημμυρίζει και αισθανόταν την ανάγκη να εκφραστεί. Αντλούσε το υλικό της από τα μαυριτανικά καφενεία στις καθημερινές ατέλειωτες συζητήσεις της με τους ντόπιους, τις αέναες μετακινήσεις της στην έρημο και το συγχρωτισμό της με τους νομάδες. Το ύφος της έχει όλη τη χάρη του αυθόρμητου, του πηγαίου, και τα θέματά της είναι απλά.
Το συγγραφικό έργο της Έμπερχαρντ είναι αναπόσπαστα δεμένο και συμβατό με τη ζωή της. Μια ζωή άνευ όρων και ορίων, περιπετειώδης και ριψοκίνδυνη.
Το βιβλίο "Με την άμμο στα μάτια" περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν των διηγημάτων της, αποσπάσματα από τα ημερολόγιά της και επιστολές της.