Δρόμοι πολλοί που μια ζωή διαβαίνουμε. Δρόμοι μ' αγκαθιές που τις περπάτησαν πόδια ξυπόλητα, ανηφοριές κι αδιέξοδα. Διαδρομές σε πλατιές λεωφόρους και στενοσόκακα. Επιλογές, κατευθύνσεις, σε ξέφωτα ή σε γκρεμούς.

Να θυμάσαι, να νοσταλγείς, να μετανιώνεις, αλλά να ελπίζεις και να προχωράς.

Κι είναι ένας άλλος δρόμος αυτός που άνοιξε η Συντροφιά, μια συνεχής διαδρομή που ξεπερνάει τον μισό αιώνα.

Εκεί περπάτησαν σκέψεις και όνειρα, καρδιές και συναισθήματα που έγιναν λέξεις, έγιναν βιβλία-πουλιά που φτερούγισαν, αγκαλιάζοντας τις ψυχές των παιδιών.

Το δρόμο αυτό πήραμε χέρι-χέρι με φως στα μάτια, συντροφικά. Περπατήσαμε πάνω στα χνάρια εκείνων που τον άνοιξαν. Κοιτάμε μπροστά με τον ήλιο στο μέτωπο, ελπίζοντας να βρούμε την παιδική μας αθωότητα στα παιδιά που μας περιμένουν στο βάθος του δρόμου.

Ναννίνα Σακκά-Νικολακοπούλου