Κατά την εποχή που ο Κάρολος Μαρξ ανέπτυσσε τη θεωρία του για την καπιταλιστική κοινωνία, σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες σχετικά με την ερχόμενη απελευθερωμένη κοινωνία κυκλοφορούσαν ήδη ευρύτατα ανάμεσα στους αντιπολιτευόμενους εργάτες και διανοουμένους του καιρού του. Σοσιαλιστές και αναρχικοί υποστήριζαν συνήθως ιδεώδεις συλλήψεις για μια μελλοντική κοινωνική κατάσταση χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Μαρξ, ο οποίος είχε μάθει το μάθημά του από τον Χέγκελ, ήταν βαθιά πεπεισμένος για τη ματαιότητα του αντιπολιτευτικού ιδεώδους, των ουτοπικών εικόνων που αντιπαρατάσσονταν στην κακή πραγματικότητα της υπαρκτής κοινωνίας. [...]

(απόσπασμα από το βιβλίο)