Τα ερωτήματα που πραγματεύεται ο τόμος αυτός είναι παμπάλαια: Εκφράζουν οι λέξεις την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε; Σε ποιο βαθμό τη διαμορφώνουν; Κατά πόσον (ή πόσο καλά) εκφράζουν τα αισθήματά μας; Μήπως τα διαμορφώνουν; Κατά πόσον, εντέλει, οι λέξεις εκφράζουν τη σκέψη μας και σε ποιο βαθμό η σκέψη διαμορφώνεται από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε; Μήπως η ίδια η σκέψη είναι απότοκο των λέξεων που χρησιμοποιούμε, όπως ισχυρίζονται μερικοί;

Οι Συζητήσεις για τον Λόγο στο Αιγινήτειο γίνονται τα πρωινά του Σαββάτου εδώ και πέντε χρόνια. Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται οι Συζητήσεις που έγιναν τη χρονιά 2010-2011 και διερεύνησαν τις σχέσεις ή την ταύτιση του Λόγου με τη Νόηση.

Στα κεφάλαια αυτού του τόμου, τίθεται το ερώτημα της ανάπτυξης του Λόγου ως αυτόνομου στοιχείου ενός ανθρώπινου μυαλού κατασκευασμένου από πολλά και λίγο-πολύ ανεξάρτητα στοιχεία σε αντίθεση με την ιδέα ενός ενιαίου μυαλού όπου όλα, όλες οι νοητικές ιδιότητες, υπάρχουν παράλληλα και αλληλένδετα. Το πώς είναι κατασκευασμένο το μυαλό μας είναι, φυσικά, κάτι που μόνο έμμεσα μπορεί να προσεγγιστεί και τα δεδομένα που προσπαθήσαμε να εξετάσουμε στον παρόντα τόμο δίνουν απαντήσεις οι οποίες αναφέρονται στις εξωτερικές εκδηλώσεις του φυσιολογικού και παθολογικού Λόγου. Κεντρικό θέμα είναι η σύνδεσή του με τη σκέψη και τη νόηση: Σε γενικές γραμμές, εκφράζει ο Λόγος απευθείας τη σκέψη και το συναίσθημα; Κατά πόσον η γλώσσα που χρησιμοποιούμε καθορίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε; Ο παθολογικός Λόγος σημαίνει παθολογική σκέψη;