Πεζογράφος, στρατιωτικός γιατρός. Γεννήθηκε στα Λεχαινά Ηλείας και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο πρώτος τόμος των διηγημάτων του εκδόθηκε το 1886, επιβλήθηκε όμως με τη "Λυγερή" (1896), όπου η αφηγηματική ικανότητα συνδυάζεται με την περιγραφική δύναμη και την πιστή απόδοση του μονότονου επαρχιακού περιβάλλοντος. Ακολουθούν τα "Λόγια της Πλώρης" (1899) και το αλληγορικό διήγημα "Ο αρχαιολόγος", όπου καταδικάζεται η άγονη προγονοπληξία ορισμένων διανοουμένων. Μεγάλη επίδραση άσκησαν στο έργο του ο Φ. Ντοστογιέφσκι και ο Ε. Ζολά. Από τους κύριους εκπροσώπους της ρεαλιστικής πεζογραφίας στην Ελλάδα, τα κείμενα του διαπνέονται από γνήσιο πατριωτισμό, κοινωνικά ιδεώδη και χριστιανική καρτερία. Ο Παλαμάς θα γράψει χαρακτηριστικά: "Εάν κάποιος... με πειθανάγκαζε να διαλέξω αποκλειστικά μεταξύ Παπαδιαμάντη και Καρκαβίτσα, θα έστεκα ευλαβητικά μπροστά στον Παπαδιαμάντη, θα του φιλούσε το χέρι, και θα ψήφιζα τον Καρκαβίτσα". Το 1916 φυλακίζεται στη Θεσσαλονίκη συνέπεια του Εθνικού Διχασμού. Προσβάλλεται από φυματίωση του λάρυγγος και πεθαίνει στο Μαρούσι, όπου έμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.