Η φύση στην Ελλάδα μεταβάλλεται δραστικά· οι εντατικές ανθρώπινες δραστηριότητες σε όλους τους τομείς της παραγωγής μεγάλης κλίμακας διαβρώνουν με ταχείς ρυθμούς την οικολογική αξία της. Παράλληλα, οι μικρής κλίμακας αλλαγές στους τύπους χρήσης γης οδηγούν σε διαφοροποιήσεις των χωρικών μορφωμάτων του τοπίου, σε μεταβολές στην ποικιλία του, καθώς και στον συνολικό πλούτο της βιολογικής ποικιλότητας. Στο κοινωνικό επίπεδο η συγκεχυμένη και αδιαφοροποίητη χρήση των εννοιών "Οικολογία", "Περιβαλλοντική Επιστήμη", "Φύση" και "Περιβάλλον" οδηγεί αναπόφευκτα σε περιορισμένη αντίληψη της κοινής γνώμης για τη φύση και σε έλλειψη κατανόησης του ρόλου της επιστήμης στην περιβαλλοντική διαχείριση. Αυτή η δισυπόστατη οικολογική πραγματικότητα -τη φυσική και την κοινωνική- τέμνει στο βιβλίο του ο συγγραφέας για να φωτίσει τα προβλήματα ορισμού, μεθόδου και πολιτικής που αναδύονται από τη σχέση Φύση και Περιβάλλον· ωστόσο διερευνά αν υπάρχει επιστημολογική κρίση στην Οικολογία, κι αν ναι, ποια είναι αυτή και ποια τα αίτια που την προκαλούν. Η απάντηση που προτείνεται στηρίζεται στις ασυμβατότητες μεταξύ επιστήμης και πολιτικής, στη διαπίστωση της αποκοινωνικοποίησης της φύσης και στην απομάκρυνση της βασικής θεωρίας της Οικολογίας από τις καταβολές της στη Φυσική Ιστορία.