'Έβαλα τον Καβάφη στο τραπέζι της ανατομίας. Τον έψαξα ολούθε κι αναστατώθηκα. Ζωντανό πνεύμα. Ώρες - ώρες διάφανος κι αέρινος σαν εκείνα τα μεσημέρια της Αιγύπτου που δεν τα δέρνει το χαμσίνι. Ώρες - ώρες βαρύς κι ασήκωτος, να δείχνει όπως το λείψανο "οπίσω από τον καθρέπτη" της Γυναίκας της Ζάκυθος "που εκρεμότανε και κυμάτιζε" και σε τρομάζει. Ύστερα, ξαφνικά, να σηκώνεται και να επιμένει να γυρίσει στη "δαπανηρή" πόλη της Αντιόχειας, στο "υπέρφρον" άστυ της Αλεξάνδρειας του Πτολεμαίου, του γιού του Λάγου. Με τη μάσκα να 'ναι μπροστά του - έτοιμος για το ταξίδι της επιστροφής - του Μύρη ή του Μυρτία "δυναμωμένος με θεωρία και μελέτη" σίγουρος για τα πάθη του που δεν φοβάται πια σαν δειλός..." [...]