Προσπαθώντας κανείς να ενθέσει "φυσιολογικά" τους γλωσσικούς φθόγγους της σημερινής ελληνικής μέσα στην τονική κίνηση χορωδιακών μελωδιών περασμένων αιώνων, διαπιστώνει -με ευχαρίστηση, βέβαια, αλλά και κρυφά αλγεινή έκπληξη- ότι η διαχρονική φυσικότητα της Μουσικής είναι λιγότερο ευάλωτη, άρα και εναργέστερη, από εκείνην της Ποίησης. Και αυτό σίγουρα γιατί η εκ-πνοή αισθήματος σε ήχο είναι πιο πρωτογενής και ευρεία από την εκφορά νοήματος σε στίχο.

Έτσι σ' αυτή τη συλλογή χορωδιακών έργων, στο μεγαλύτερο μέρος (εκπροσωπεί σχεδόν τρεις αιώνες ευρωπαϊκής μουσικής του είδους), παρατηρεί κάποιος πως η Αναγέννηση ήταν στην μεν Μουσική όντως έκπτυξη τρόπων και ανάπτυξη πολυφωνίας, στην δε Ποίηση εν πολλοίς μία μονοφωνική σχεδόν επανάληψη των δύο βασικών περιεχομένων της: του ερωτικού σκιρτήματος και της θρησκευτικής ευλάβειας.

Το γεγονός αυτό δυσχέραινε ιδιαίτερα την θεματολογική ευελιξία της δικής μας προσπάθειας, εφ' όσον αυτή επιχειρούσε να μην απομακρυνθεί από το πρωτότυπο, όπου αυτό ήταν φυσικά δυνατόν. Αναγκαστικά, λοιπόν, για τα επαναλαμβανόμενα ερωτικά μοτίβα του χωρισμού, της επανεύρεσης, του χωρίς ανταπόκριση αισθήματος, έπρεπε να εφευρεθούν εκάστοτε λεπτές παραλλαγές. Όμως το "εφευρίσκειν" είναι συνήθως επίφαση. Έτσι, ο τρόπος τουλάχιστον έπρεπε να διαθέτει έναν χαρακτήρα αρκετά εύληπτο εκ μέρους του σημερινού έλληνα ακροατή. Αρωγός σ' αυτό, το δημοτικό τραγούδι, του οποίου η ποιητική γεύση διατηρείται ακόμη ζωντανή. Για τα θρησκευτικού περιεχομένου έργα αυτού του μέρους, που είναι και λιγότερα, προσπαθήσαμε να απαλύνουμε την αυστηρότητα του Λουθηρανισμού της εποχής (νέου τότε) είτε με ισχνές πινελιές του σ' εμάς παραδομένου Χριστιανισμού, είτε εμμένοντας πιο ευκρινώς στο αρχικό, ποιητικότατο, κείμενο των Ψαλμών.

Ευχερέστερη ήταν η ροή της μεταφοράς στο μικρότερο μέρος της συλλογής, όπου τα ποιητικά χωράφια ήταν πλησιέστερα προς πλέον πρόσφατες μεθόδους ποιητικής άροσης. Εννοούμε τους στίχους ρομαντικών γερμανών ποιητών του 19ου αιώνα και το μοναδικό, σε ελεύθερο στίχο, ποίημα του Longfellow ("Καθώς τα ποτάμια"). Εδώ οι αρωγοί στέκονταν πολλοί προς επιλογήν. [...]

(από τον πρόλογο του Δημήτρη Γκότση)

Περιέχονται τα μουσικά κομμάτια:
- Hans Leo Hassler, "Πώς κύριε να σου μιλώ"
- Johann Walter, "Ωδή αναβαθμών"
- Daniel Friderici, "Άσατε τω Κυρίω"
- Franz Schubert, "Χορός των αγγέλων"
- Άγνωστου. "Στο καλοκαίρι"
- Thomas Morley, "Εποχές"
- Thomas Morley, "Κι όμως"
- John Wilbye, "Αμαρυλλίδα"
- Caspar Othmayr, "Το μυστικό"
- Caspar Othmayr, "Μια φλαμουριά"
- Melchior Franck, "Οι καληνύχτες"
- Orlando di Lasso, "Ακούστε τα νέα"
- Leonhard Lechner, "Δίλημμα"
- Johan Staden, "Στης Αφροδίτης τη γιορτή"
- Michael Praetorius, "Ρώτησα το φεγγάρι"
- Johann Walter, "Ξύπνημα"
- Marco Cara, "Εξομολόγηση ναυτικού"
- Pierre Certon, "Γνωριμία"
- Franz Regnart, "Το ρυάκι"
- Pierre Cadeac, "Το αηδόνι"
- Giovanni P. da Palestrina, "Δίχως στοργή"
- Georg F. Handel, "Όμως το πνεύμα ζει"
- Jean B. Lully, "Παναγύρη"
- Joseph Haydn, "Γεράματα"
- Felix Mendelssohn, "Του δάσους"
- Robert Schumann, "Νοσταλγία του κυνηγού"
- Johannes Brahms, "Η πρόταση"
- Johannes Brahms, "Νανούρισμα"
- Johannes Brahms, "Δειλινό στο δάσος"
- Edward Elgar, "Καθώς τα ποτάμια"