Τα ποιήματα του Ντίνου Σιώτη ανατρέπουν πάντοτε με ένα κοφτερό χιούμορ τα κοινότυπα. Κάνουν μια τούμπα ψηλά αλλά σαν ακροβάτες πάντοτε ξαναπέφτουν στα πόδια τους. Και συνεχίζουν σαν να μην συνέβαινε τίποτα την συνηθισμένη τους κουβέντα, χωρίς πλατειασμούς ή αδεξιότητες μέσ' στην καρδιά των πραγμάτων. Παραμένουν απολύτως άνετα μοντέρνα γράφει μεταξύ άλλων στον πρόλογό του ο Νάνος Βαλαωρίτης, παρομοιάζοντας την «αναταραχή του βάθους» των ποιημάτων του Ντίνου Σιώτη με εκείνη του Απολλιναίρ και του Ώντεν.

Πρόκειται για ένα βιβλίο όπου περιγράφεται η περιρρέουσα αιωνιότητα της ποίησης, με τρόπο λυρικό, ειρωνικό, σαρδόνιο, αυτοσαρκαστικό. Ταυτόχρονα, ο Ντίνος Σιώτης υπαινίσσεται ότι τίποτε δεν παίρνει στα σοβαρά, ούτε καν το αντικείμενό του, την ποίηση, αφού μέσα από ένα συνεχές πήγαιν-έλα μεταξύ μοντερνισμού και υπερρεαλισμού, προσπαθεί να μας πείσει ότι ποίηση δεν είναι όχι μόνο αυτό που φαίνεται αλλά ούτε καν αυτό που νομίζουμε...

Για τον Ντίνο Σιώτη, «ποίηση, ποιητής, ποίημα», το αδιαίρετο αυτό τρίδυμο, είναι κάτι που σε
αφήνει άναυδο, σε δαγκώνει.

ε κέφι, μέτρο, ρυθμό αλλά χωρίς ομοιοκαταληξία, ο Ντίνος Σιώτης, έχοντας εντρυφήσει
στην ελαφρά ποίηση, ανατρέπει τα όσα ξέραμε για το ποίημα και τον ποιητή.

Στο "Ξεφλουδίζοντας το ποίημα" έχουμε ποίηση, όπου τα πράγματα της ψυχής μάς διαπερνούν
και μας αποκαλύπτουν υπερβάσεις.