Μια λωρίδα στεριάς ανάμεσα στη θάλασσα και τον ποταμό. Τέσσερα πέτρινα κτήρια, ένα καφενεδάκι κι ο φάρος. Ένα τοπίο που όταν το δεις πρώτη φορά δεν σου προξενεί εντύπωση. Όταν όμως το ζήσεις, το αγαπάς και γοητεύεσαι από την άγρια ομορφιά. Η Κόπραινα λειτούργησε ως λιμάνι (1881-1967) και θεωρούνταν βασικός άξονας του διαμετακομιστικού εμπορίου στην Ήπειρο. Μια μικρή κοινότητα εργατών, ψαράδων, αγροτών. Με το πέρασμα του χρόνου και τη δημιουργία του νέου αυτοκινητόδρομου Άρτας - Αθήνας το λιμάνι έπαψε να λειτουργεί. Τα πρώτα χρόνια εγκαταλείφθηκε. Έπειτα ερήμωσε. Τα κτήρια του τελωνείου έγιναν στοιχειά που τα σωθικά τους άνοιξαν και άρχισαν να καταρρέουν. Και ενώ όλοι περίμεναν την πλήρη κατάρρευσή τους, το κράτος με το 2ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, στα πλαίσια των προγραμμάτων "Περιβάλλον", PESCA και LEADER, αναστήλωσε τα ερειπωμένα κτήρια. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή υπήρξαν το ΥΠΕΧΩΔΕ, η Εταιρεία Ανάπτυξης Αμβρακικού (ΕΤΑΝΑΜ), το Υπουργείο Γεωργίας, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Άρτας, όπως και η Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, του Νομού Άρτας. Δημιουργήθηκαν τα μουσεία Φυσικής Ιστορίας, Αλιείας και Υδρόβιων Οργανισμών του Αμβρακικού κόλπου και το μουσείο Φάρων. Αργότερα το 2003 σε δυο κτήρια του τελωνείου εγκαταστάθηκε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ΚΠΕ Αράχθου Άρτας, σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα Π.Ε., ξεναγεί μαθητές, διοργανώνει ημερίδες και σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η παρουσία, η δράση και η λειτουργία του δίνει ανάσα πνοής στην Κόπραινα που με τα τελευταία έργα ανάπλασης ατενίζει με ελπίδα το μέλλον.

Ελπιδοφόρος Θ. Ιντζέμπελης