Η πρώτη συλλογή ποιημάτων και δεύτερη εκδοτική προσπάθεια της συγγραφέως. Στα ποιήματά της εντοπίζει το παράλογο της καθημερινής ζωής. Ανεκπλήρωτους έρωτες, τραυματικά βιώματα και σκληρή πραγματικότητα που πάντα τελειώνουν με μια αισιόδοξη νότα. Συγχωρεί, συνεχίζει, ελπίζει.

Δεν υπάρχουν στίχοι μπροστά στους οποίους βρίσκεσαι αμήχανος ως προς το νόημά τους, δηλαδή στίχοι "σκοτεινοί", σαν αυτούς που απομάκρυναν το ευρύ κοινό από την ποίηση. Θαυμάζουμε την επινοητικότητα των εικόνων, την ευστοχία των μεταφορών, αλλά προ παντός στην αυθεντικότητα των αισθημάτων που νοιώθουμε να αναβλύζουν από τους στίχους.

Τα ερωτικά ποιήματα καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της συλλογής. Η απουσία του άλλου, η επιθυμία του άλλου, η νοσταλγία του άλλου, ο στοχασμός πάνω σε μια σχέση που ναυάγησε, η ζήλεια, είναι μερικά από τα επί μέρους θέματα, που εκφράζονται με βαθύ αίσθημα και οδύνη...

"Μα ήμασταν τόσο βαθιά ο ένας μες στον άλλον.
Τώρα ζητάμε απεγνωσμένα οξυγόνο" (σελ. 17).