Στη Λέσχη έμαθα να εκτιμώ τον καλό κινηματογράφο. Αλλά και όλη η στάση μου απέναντι στη ζωή άλλαξε μέσα από τις ταινίες, πιστεύω. Έμαθα να εκτιμώ τις ταινίες, τα πράγματα, τα νοήματα, τους ανθρώπους που δεν κραυγάζουν, αλλά "μιλάνε" με άλλο τρόπο, αφήνοντας σκόπιμα κενά, σιωπές που μιλάνε καλύτερα, για να ερμηνεύσεις, να μαντεύσεις, να προβληματιστείς. Επειδή τις απαντήσεις θα τις βρούμε μόνοι μας, δεν θα δοθούν έτοιμες, επειδή η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία. Και ο καθένας από μας έχει το δικαίωμα να βρει τη δική του απάντηση, σύμφωνα με τον χαρακτήρα, τις εμπειρίες και τις γνώσεις του. Και αυτό γίνεται μέσα από ταινίες που μιλάνε για "μεγάλα" και ουσιαστικά, όμως με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, έτσι που να σε διαμορφώνουν κι εσένα, να σε διαφοροποιούν, να σε αλλάζουν.

Τελικά ποια είναι η επιτυχία της Λέσχης; Είναι η επιλογή των ταινιών, είναι οι άνθρωποι που την "τρέχουν", είναι οι άνθρωποι που έρχονται; Είναι, όπως γράφτηκε σε κάποια εφημερίδα, "μόδα";

Η μεγάλη επιτυχία της Κινηματογραφικής Λέσχης είναι ακριβώς τα σαράντα χρόνια, τα αδιάλειπτα σαράντα χρόνια. Το ότι από τύχη βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που τη δημιούργησαν και στη συνέχεια κάποιοι άλλοι που την αγάπησαν και αφοσιώθηκαν στην επιτυχία της. Αυτό της εξασφάλισε τη μακροβιότητα που είναι πολύ σπάνια σε δραστηριότητες εθελοντικές που δεν τις χαρακτηρίζει η συνέχεια και η συνέπεια. Δεν κουράστηκε η Λέσχη. Μεγάλωσε, μαζί της μεγαλώσαμε και εμείς όμως δεν κουράστηκε, δεν κουραστήκαμε ακόμη! Διατηρεί μια νεανικότητα θαυμαστή, γι'αυτό κολλήσαμε επάνω της, ελπίζοντας να διατηρήσουμε και εμείς τη νεανικότητά μας κοντά της. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια την ακολουθούν και άλλοι νεότεροι που τώρα την ανακαλύπτουν ανανεώνει τη φρεσκάδα της και τη νεανικότητά της, την παιδικότητά της.