[...] Κβέλλενστρασε. Το σπίτι του Γιώργου Βουκελάτου. Ήταν ο αρχηγός. Κεντρώος. Σ' αυτόν τηλεφωνούσαν οι πάντες, στην τραπεζαρία του γίνονταν οι συνεδριάσεις για το πώς θα οργανωθεί, στην περιφέρεια στην αρχή και σε όλη τη Γερμανία κατόπιν, η αντιδικτατορική πάλη. Εκείνος έδινε τις κατευθύνσεις για τα συλλαλητήρια. Με δική του εντολή πήγαμε, ο Άγγελος -μ' ένα Φίατ 124, σαράβαλο, που οδηγούσε συνεχώς με ελάχιστες ώρες ύπνου- ο βουλευτής Παπαδόπουλος κι εγώ, στην Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη, για ν' ανάψουν οι πρώτες σπίθες των αντιχουντικών αντιδράσεων από τους Έλληνες μετανάστες, Απρίλη-Μάη.
Κώστας Νικολάου, με μέγα ρόλο, Βάσος Μαθιόπουλος, με σοβαρή απήχηση, Ανδρέας Χριστινίδης, Αλέκος Μπέτσης, Ηλίας Χατζηανδρέου, Νίκος Τζαβάρας, Ηλίας Κατσούλης, Γιώργος Παπαδόπουλος, πρωταγωνιστές. Και βέβαια, ο Μαρόπουλος, ο φίλος μου, πανταχού παρών, για όλες τις δουλειές, με σχόλια στο ραδιόφωνο, με ομιλίες σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, με αγωνιώδεις προσπάθειες σε δεκάδες τυπογραφεία της Γερμανίας για να βρούμε ελληνικά τυπογραφικά στοιχεία, ώστε να εκδοθεί η "Δημοκρατία"... Τελικά, τα κατάφερε ο Βουκελάτος. Και η "Δημοκρατία" βγήκε και έπαιξε το ρόλο της.
Τι έγιναν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι νέοι εκείνου του "σκληρού Απρίλη": Εύχομαι να είναι καλά και να προχωράνε, όσο μπορούν πια. Και να προχωράνε. Είναι "από καλή γενιά"... (Λευτέρης Παπαδόπουλος, στην εφημερίδα "Τα Νέα")