Ήταν πριν από εκατό χρόνια, το 1912, όταν ο Umberto Boccioni έγραφε πως αναζητεί στην γλυπτική, όχι την καθαρή φόρμα αλλά τον καθαρό πλαστικό ρυθμό. Όχι την δομή των σωμάτων αλλά τη δομή της λειτουργίας των σωμάτων. Ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά, με δυσκολία βλέπουμε γλυπτική (κυρίως γλυπτική) όπου η δομή και η λειτουργία να υπερέχουν της φόρμας. Η δουλειά του Ματθαίου Ζευγόλη αποτελεί μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Αντισυμβατικός και αντιδραστικός σε κάθε στερεότυπο, βλέπει την τέχνη του σαν μια συγκινησιακή λειτουργία. Ξεπερνάει το πρόβλημα του δυναμισμού της γλυπτικής, όχι με φτηνά κόλπα αλλά διερμηνεύοντας την φόρμα ουσιαστικά. Αφήνει τον δρόμο και τις επιλογές του ανοιχτές. Ο συμβολισμός, η λυρική αφαίρεση, το ελεγχόμενα τυχαίο, η εξπρεσιονιστική χειρονομία, οι περιπετειώδεις επιφάνειες, οι δραματοποιημένες συνθέσεις, μας χρήζουν κοινωνούς της πολύπλοκης προσωπικότητας του και μας ταξιδεύουν εκεί που ο ίδιος ονειρεύεται.

Ο Ματθαίος εξερευνά τις δυνατότητες των μέσων του και δοκιμάζει τα όρια τους, χρησιμοποιώντας ότι εξυπηρετεί τον τελικό του σκοπό. Δεν φοβάται να παρεκκλίνει από την τέχνη που εξασκεί. Γλυπτική - Μουσική - Ποίηση, η μόνη αλήθεια είναι η δημιουργία.

(από τον πρόλογο του Στέλιου Σάρρου, γλύπτη)