Το θεατρικό έργο "Κάσπαρ" δεν παρουσιάζει την υπόθεση του Κάσπαρ Χάουζερ όπως είναι στην πραγματικότητα ή όπως ήταν στην πραγματικότητα. Παρουσιάζει τι μπορεί να γίνει με κάποιον. Παρουσιάζει πως μπορεί κανείς να μάθει να μιλά μέσω της ομιλίας. Το έργο θα μπορούσε να λεγόταν και "Γλωσσικά βασανιστήρια". Για την υποτύπωση αυτών των βασανιστηρίων θα ήταν καλό για τη σκηνή που θα ανεβάσει το έργο να τοποθετήσει κάπου πάνω από τη ράμπα ένα είδος μαγικού, ας πούμε, οφθαλμού, ορατού για κάθε θεατή, που, χωρίς φυσικά να του αποσπά την προσοχή από τα συμβαίνοντα επί σκηνής, να ανοιγοκλείνει ανάλογα με την ένταση της φωνής που μιλά στον Ήρωα, προσπαθώντας να τον πείσει. Όσο πιο μεγάλη αντίσταση προβάλλει ο ήρωας τόσο πιο δυναμική γίνεται η φωνή που του μιλά, και τόσο πιο γρήγορα ανοιγοκλείνει ο "μαγικός οφθαλμός" (θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί ένα είδος σφυγμομέτρου με κινούμενο δείκτη, κάτι σαν αυτά που χρησιμοποιούνται σε παιχνίδια όπου θέλει κανείς να μετρήσει την ένταση της δύναμής του).