Η εργασία αυτή έχει σκοπό να καταστήσει φανερό ότι οι ιστορικές πηγές είναι θεμέλιο για τη συγγραφή ενός ιστοριογραφικού έργου και τη συγκρότηση του αφηγηματικού λόγου. Η ιστορική σύνθεση συνδέεται με μια ορθολογική διαδικασία, η οποία με τη συμβολή της ταξινόμησης, αξιολόγησης, γενίκευσης και αφαίρεσης του ιστορικού υλικού, φθάνει στην εξήγηση και ερμηνεία καθώς και στην αποκάλυψη των ρυθμών του χρόνου. Η ιστορική αφήγηση που βασίζεται στη σχέση υποκειμενικού και αντικειμενικού κινείται προς την προφορική ιστορία, τα απομνημονεύματα και την αυτοβιογραφία, όπου φαίνονται και οι άλλες διαστάσεις της ατομικής-συλλογικής συνείδησης και μνήμης.