Στα διηγήματα της Μαρίας Σκαμάγκα η Ιστορία εκδηλώνεται ως μια διακριτική προσπάθεια διαστολής της ατομικής μνήμης. Η πεζογράφος έχει την ανάγκη να προεκτείνει τις σφηνωμένες στο παρόν ζωές των ηρώων της μέσα από τραγικά συμβάντα της νεότερης ιστορίας του τόπου.
Οι χαρακτήρες της συζητάνε για τα Δεκεμβριανά (που δε γνώρισαν) όπως εξομολογούνται τους αδιέξοδους έρωτές τους (που φοβούνται να βιώσουν). Οι πρωταγωνιστές της συλλογής Ιστορίες χωρίς ήρωες συχνά φλυαρούν περί πολιτικής, φεμινισμού και λογοτεχνίας. Σωπαίνουν μόνο όταν επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία. Εκεί καταφεύγουν όταν κουράζονται από τα σαρκικά και τα ιδεολογικά τους καμώματα. Το πρόσωπο που αφηγείται και το πρόσωπο που δρα συχνά ταυτίζονται. Αυτός ο δεσμός προσδίδει στη γλώσσα μια ενδιαφέρουσα οικειότητα, φωτίζοντας ακόμα και τα πλέον αρνητικά αισθήματα μ' ένα φως θαλπωρής.