Με το τέλος της δεκαετίας του '60, η νέα διασπορά του ελληνισμού έχει ολοκληρωθεί. Αρχιερέας της, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Βουγιουκλάκη να παίζει για μισό αιώνα τη γατούλα, ο Ξανθόπουλος κληρονόμος της "μοίρας" ενός λαού, γνήσιο ή νόθο παιδί του και ο Βέγγος, ο Θανάσης, ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ο λάθρα βιών Ρωμιός, τρέχει ασταμάτητα να προλάβει το όνειρο μα και ένα καρβέλι ψωμί.
Ο εμπορικός κινηματογράφος βαδίζει προς τη χρεοκοπία του. Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος γεννιέται και παλεύει για μια θέση στον ήλιο και στο κοινό. [...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου)