Ιστορία της Λογοτεχνίας είναι κυρίως η ιστορία γραπτών μνημείων. Έτσι και στο τέλος του βιβλίου μας, ιστορίας της λογοτεχνίας, ορθώνονται μπροστά μας μερικά ερωτήματα, ερωτήματα για το ποσό των ελληνικών συγγραμμάτων που σώθηκαν και για τη μορφή της παράδοσής τους.
Αν ρωτήσει κανείς για την αναλογία εκείνων που σώθηκαν μ' εκείνα που χάθηκαν, είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε πως σ' εμάς παραδόθηκε ένα ελάχιστο μόνο μέρος, σίγουρα πολύ λιγότερο από το ένα δέκατο. Από τους σπουδαιότερους συντελεστές για τη διάσωση ενός συγγραφέα ήταν, όπως πολλές φορές σημειώσαμε ως τώρα, η διδασκαλία σε σχολεία και ανώτερες σχολές· αντίθετα η εχθρότητα της Εκκλησίας υπήρξε για πολλούς καταστρεπτική. Έπειτα, στα βυζαντινά χρόνια η έλλειψη αγάπης και κατανόησης έκανε να χαθούν πολλά. Έτσι έφτασαν ως εμάς πολλά έξοχα, σίγουρα τα πιο υπέροχα, αλλά κοντά σ' αυτά και παρακατιανά, ενώ αρκετά άλλα έξοχα, όπως η Σαπφώ και ο Μένανδρος, ο Δημόκριτος και τα νεανικά συγγράμματα του Αριστοτέλη εξαφανίστηκαν για μας. Ωστόσο ο όγκος των ελληνικών συγγραμμάτων που σώθηκαν είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των λατινικών. Και τούτο γιατί οι Ρωμαίοι έφτασαν σε πνευματική ωριμότητα πολύ αργότερα από τους Έλληνες, αλλά γιατί οι τελευταίοι είχαν το χάρισμα της λογοτεχνικής δημιουργίας πάνω απ' όλους τους λαούς.
[...] (από το Παράρτημα του βιβλίου)