Κάποια στιγμή ησυχάζει η ανάγκη στο χώρο και στο χρόνο και είναι τότε μικρά γεγονότα που φωτίζονται και φωτίζουν. Στεκόμαστε λίγο και θέλουμε να δούμε και να καταλάβουμε. Το κουρασμένό βλέμμα, λίγο αν κοιτάξει πιο ταπεινά, οσμίζεται την ομορφιά που η ψυχή αναζητάει. Αγωνίζεται η ύπαρξη ανάμεσα στο πάθος και το κάλλος να αφουγκραστεί αληθινά τη ζωή και ν' ανασάνει. Και ίσως κάποτε, γρατσουνίζει τη σκουριά που κρύβει το φως...

Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος


Φωτογραφίζοντας ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, προτείνει εικόνες-θραύσματα του κόσμου, απομονώνει ασήμαντες στιγμές του χώρου και συνηθισμένα αντικείμενα. Σταματάει και συγκεντρώνεται σε σημεία που καθημερινά συναντάμε και προσπερνάμε, και τώρα -με τη δύναμη της λεπτομέρειας που αυτονομείται και προεκτείνεται παίρνοντας τις διαστάσεις μιας ολόκληρης ατμόσφαιρας- τα βλέπουμε να φτιάχνουν το δικό τους τόπο, σχεδόν άχρονο, χαρακτηρισμένο από την ομορφιά της απλότητας. Είναι στην ουσία η ίδια ομορφιά που έχουν οι μικρές οικείες εικόνες της πραγματικότητας στις αναμνήσεις μας.

Ρούλα Ακαλέστου