Στην περίπτωση της Φαίδρας το ερωτικό πάθος διερευνάται από διαφορετική οπτική γωνία. Η ηρωίδα είναι αθεράπευτα ερωτευμένη με το θετό γιο της, τον Ιππόλυτο, που έχει αφιερωθεί στην Άρτεμη και την αγνότητα. Ο έρωτάς της για τον αγνό νέο είναι ανίερος, απαγορευμένος. Γι' αυτό και η ενοχή της μεγάλη. Προσπαθεί να επιβληθεί στον εαυτό της με όλη τη δύναμη της ηθικής και της αξιοπρέπειας που διαθέτει. Το πάθος της όμως όσο ανομολόγητο είναι, τόσο πιο ανίκητο αποδεικνύεται. Υποκύπτει σ' αυτό κι εξομολογείται τον έρωτά της στο νεαρό γιο του Θησέα. Εκείνος εξαγριώνεται από την ανήθικη πρότασή της και προς στιγμήν αποφασίζει να τη σκοτώσει. Θεωρεί τον εαυτό του ατιμασμένο γιατί ενέπνευσε τέτοιον ένοχο έρωτα. Αμέσως όμως αλλάζει γνώμη κι εγκαταλείπει έξαλλος τη σκηνή. Εμφανίζεται ο Θησέας, που μόλις έχει επιστρέψει από τον Άδη. Η Φαίδρα, θέλοντας να προλάβει τον εξευτελισμό και την αναπόφευκτη τιμωρία, κατηγορεί τον Ιππόλυτο ότι προσπάθησε να τη βιάσει. Το ψέμα της προκαλεί μια καταιγίδα τραγικών γεγονότων.
(Τάσος Ρούσσος)