"Τέλειωσε, κι έδωσε τον γιο του στα χέρια της αγαπημένης του
γυναίκας· τον υποδέχτηκε εκείνη στον μυρωμένο κόρφο της
με δακρυσμένο γέλιο. Την είδε ο ΄Εκτορας και τη λυπήθηκε,
το χέρι του άπλωσε, τη χάιδεψε και την προσφώνησε μιλώντας:
" Αλόγιστη, μην τον αφήνεις τον καημό τόσο να τυραννάει
τον νου σου· αφού κανείς δεν πρόκειται, πριν απ'την ώρα μου
στον ΄Αδη να με στείλει. ΄Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρω εγώ κανέναν,
από τη μέρα που γεννήθηκε, να ξέφυγε ποτέ το ριζικό του,
μήτε ο γενναίος μήτε κι ο δειλός."

Η "Ιλιάδα" είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον τρωικό πόλεμο σε τέσσερις μάχιμες ημέρες, που καταλήγουν σε ισόπαλη τραγωδία: ο φόνος του Πάτροκλου από τον Έκτορα και ο φόνος του Έκτορα από τον Αχιλλέα σφραγίζονται με ενδεκαήμερη ανακωχή, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Τελικώς ο ιλιαδικός πόλεμος περαιώνεται δίχως νικητές και νικημένους. Αντ' αυτού ο αμοιβαίος σπαραγμός (του Αχιλλέα για τον αγαπημένο εταίρο του, του Πριάμου για τον αγαπημένο του γιό) οδηγεί σε ένα είδος συμφιλίωσης των αντιπάλων, υπογραμμίζοντας συνάμα την τραγωδία του πολέμου.