Το πόνημα αυτό έχει υπαρξιακή αφετηρία. Η υπέρ την ενασχόλησή μου με τους κοσμικούς νόμους και την σχετική νομική επιστήμη με έπεισαν ότι δεν είναι δυνατόν μόνο με ανθρώπινα μέσα να δημιουργηθούν υγιείς κοινωνίες και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η στη συνέχεια χειροτονία και ιερατική διακονία μου με βεβαίωσαν εμπειρικά ότι ή Χάρις του αγίου Πνεύματος έχει καταλυτική ενέργεια στην διαμόρφωση υγιών κοινωνικών σχέσεων και υγιών προσωπικοτήτων. Έχοντας αυτά τα σαφή δεδομένα ενώπιόν μου αντιμετώπισα μια μεγάλη έκπληξη όταν αναγκάσθηκα να ασχοληθώ (ως μέλος του Επισκοπικού Δικαστηρίου) με την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Διαπίστωσα ότι το Πνευματικό Δίκαιο της Εκκλησίας, το ονομαζόμενο Κανονικό Δίκαιο, όπως εφαρμόζεται στην πράξη σήμερα ερωτοτροπεί προκλητικά προς το κοσμικό δίκαιο και το αντιγράφει δουλικά σε όλα τα σημαντικά θέματα (π.χ. ερμηνεία, συστηματοποίηση, θετικοποίηση διατάξεων κ.τ.λ.). Αυτή η διαπίστωση μου δημιούργησε πολλά ερωτήματα σχετικά με την σωστή εφαρμογή των Ιερών Κανύνων και την ερμηνεία τους.
Το κορυφαίο ερώτημα που τίθεται σε αυτή την περίπτωση είναι, αν το Δίκαιο της Εκκλησίας έχει αυτοτέλεια έναντι του Κοσμικού Δικαίου, όχι μόνον κατά τό περιεχόμενό του (το σύνολο, δηλαδή, των κανόνων του), αλλά και ως προς την επιστημονική μέθοδο κατανοήσής του. Με άλλα λόγια το ερώτημα διαμορφώνεται ως εξής: Μπορούν οι Ιεροί Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας να αξιολογηθούν και να ερμηνευθούν σαν οποιοδήποτε νομικό κείμενο;
[...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)