Μετά το τέλος του τρωικού πολέμου η μοίρα επιφύλαξε στον Ιδομενέα ένα από τα μεγαλύτερα δράματα. Επιστρέφοντας από την Τροία, μεγάλη θαλασσοταραχή τον παρασέρνει μακριά από τη χώρα του. Εκείνος ζήτησε την εύνοια των θεών, με αντάλλαγμα να θυσιάσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε, σαν θα πάταγε το πόδι του στο νησί του. Τότε οι άνεμοι κόπασαν, ο στόλος βρήκε λιμάνι κι ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο γιος του που έτρεξε στο καράβι να τον υποδεχθεί. Ο Ιδομενέας τήρησε την υπόσχεσή του στους θεούς αγνοώντας βέβαια ότι το θύμα ήταν ο γιος του, που είχε είκοσι χρόνια να δει. Η υποδοχή στα ανάκτορα δεν θυμίζει σε τίποτα υποδοχή που θα ταίριαζε σε άρχοντα, ο οποίος επιστρέφει νικητής από πολυετή πόλεμο. Εδώ μαθαίνει για τη άβουλη θυσία του γιου του. Ο πόνος τον φέρνει στην αρχή στα πέρατα του νησιού για εξιλέωση. Μιλά με τους δροσουλίτες, τους μάντεις και επιτίθεται στους θεούς για τις επιλογές τους, προ-αναγγέλλοντας το δικό τους τέλος. Ο λιμός που πέφτει στη χώρα θεωρείται ότι οφείλεται στις πράξεις του ίδιου και των συντρόφων του. Έτσι για το καλό της χώρας αποφασίζουν να φύγουν και η θάλασσα τους φέρνει στην Σαλεντίνα της Ιαπυγίας, όπου ο Μίνωας πρώτος εποίκησε. Οι θεοί λύνουν τα δεσμά του ύπνου κι ο Ιδομενέας που τον στερήθηκε χρόνια πέφτει σε λήθαργο. Ο αγγελιοφόρος αναλαμβάνει να διηγηθεί στον άρχοντα του τόπου, ποιοι είναι οι νεοφερμένοι, τι βάσανα κουβαλούν καθώς επίσης και τον λόγο της έλευσής τους.