Φτιάχνοντας το μικρό τούτο έργο, είχα στο νου μου τους "Ύμνους στην νύκτα" του αντιδημοκράτη Νοβάλις. Μαζί και τι έγραφε ο μαγικός ιδεαλιστής στον Γκαίτε: πως το δέντρο, σ' αυτόν μπορούσε να γίνει μια ανθίζουσα φλόγα, μια φωτιά, που λουλουδιάζει.

Κι έτσι, απ' το φλογερό λουλούδι εκείνου, έφτασα αγάλι αγάλι στο φλογερό δέντρο των απογόνων του. Όχι σ' αυτό κάποιων παγγερμανιστών, που, σφάλλοντας, εθυσίασαν την ζωή αθώων πατριωτών, αλλά στο δέντρο των ευρωπαϊστών που, ως κατακτηθέντες, εθυσίασαν στις εσχατιές της μεγάλης νύκτας την φλόγα της δικής τους ζωής για την Ευρώπη των πατρίδων.