Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια αφήγηση προορισμένη για να διαβαστεί - με τον ίδιο τρόπο που διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα ή ένα παραμύθι. Όπως συνέβη και με το προηγούμενο "θεατρικό έργο" μου, το "La ultima noche ή Οι καρχαρίες" (http://www.triaridis.gr/noche/, 2010, έντυπη έκδοση: δήγμα/Ευρασία 2011) αλλά και με αυτό που ακολούθησε ("Μένγκελε", ηλεκτρονική έκδοση: http://www.triaridis.gr/mengele/, 2012) έτσι και στα "Μυρμήγκια" χρησιμοποίησα τη φόρμα του θεατρικού έργου ως αφηγηματικό μέσο, καθώς μέσα σε αυτήν σκέφτηκα (:συνέλαβα) την ιστορία: δυο δεμένοι άνθρωποι παλεύουν να γεμίσουν (:να εννοήσουν) το αναμεταξύ τους κενό.

[...] Ωστόσο, ειδικά για τα "Μυρμήγκια", μια σκηνική λεπτομέρεια έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα. Οι δυο πρωταγωνιστές από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου δεν αγγίζονται· είναι δυο σώματα που αναμεταξύ τους σχηματίζουν (ή και: προϋποθέτουν) ένα κενό. Αυτό το μη - άγγιγμα και, κατ' επέκταση, αυτό το κενό (καθώς και οι ανθρώπινες προσπάθειες να το διαχειριστούμε - ή και να το ζήσουμε) είναι για μένα και ο πρωταγωνιστής, όχι μόνο του έργου μα και ολόκληρης της ζωής.